tromaktiko: Τροχαίο με 2 νεκρά παιδιά στα Κουνουπιδιανά στις 17/8/2017 - "Τι ανακούφιση πραγματικά..."

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Τροχαίο με 2 νεκρά παιδιά στα Κουνουπιδιανά στις 17/8/2017 - "Τι ανακούφιση πραγματικά..."



Διάβασα την είδηση για την τοποθέτηση φαναριών στα Κουνουπιδιανά....
Με ενδιαφέρει βέβαια γιατί περνάω καθημερινά από το σημείο και εγώ και η οικογένειά μου. Πρώτη φορά δεν ένιωσα απολύτως τίποτα. Ούτε ανακούφιση ούτε χαρά που επιτέλους θα γίνει κάτι που φώναζαν όλοι χρόνια ότι έπρεπε να είχε γίνει πριν χρόνια. Δεν ένιωσα τίποτα που θα γίνει μάλλον πράξη η μελέτη για κυκλικό κόμβο που επίσης έχει γίνει χρόνια τώρα και παρέμενε στα συρτάρια με διάφορες δικαιολογίες( γιατί, όταν πρόκειται για ζωές ανθρώπων και είναι πολλές οι ζωές μαθητών φοιτητών και κατοίκων που κινούνται πολλά χρόνια τώρα σε αυτόν τον δρόμο) όλα τα ακούω βερεσέ!

Δεν ένιωσα τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Τι να νιώσω, βρε παιδιά ; Ανακούφιση που θα γίνει επιτέλους ένα τόσο κρίσιμο για την ασφάλεια όλων έργο; Μα θα ήταν, για μένα, σα να ένιωθα ανακούφιση που σκοτώθηκαν δύο νέα παιδιά , για να περνάνε τα δικά μου με ασφάλεια το δρόμο .

Τι να νιώσω ; Ικανοποίηση που κινητοποιήθηκε η πολιτεία ; Να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω μέλι… Και για κάποιους συνανθρώπους μας είναι ήδη πολύ αργά.

Τι να νιώσω; Θυμό που οι αρμόδιοι φορείς ανταποκρίθηκαν στο πάγιο αίτημα πολλών χρόνων; Μα αν μετρήσουμε πόσα τροχαία έχουν συμβεί χρόνια τώρα σε αυτόν τον δρόμο που κινούνται εκατοντάδες φοιτητές, μαθητές και οδηγοί ,και μέχρι τώρα δεν ήταν ικανά να κινητοποιησουν αρκετά τους αρμόδιους τότε θα νιώσω σίγουρα θυμό , μεγάλο θυμό, που έπρεπε να σκοτωθούν και άλλοι , να γίνουν και άλλες κηδείες, να μείνουν ζωντανοί - νεκροί και άλλοι γονείς .

Και σκέφτομαι το τραγικό … Πως και για αυτό το έργο έχει χυθεί αίμα. Πως κάθε φορά που θα ανάβει αυτό το φανάρι που θα γίνει τώρα με συνοπτικές διαδικασίες , για να περνάω εγώ και τα παιδιά μου, αλλά και όλοι μας με ασφάλεια , θα πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας και να λέμε « ας τους αναπαύσει ο Θεός» όλους όσους σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, για να πεισθούν τελικά οι αρμόδιοι πως, όταν όλοι φώναζαν για την επικινδυνότητα του δρόμου στα Κουνουπιδιανά, είχαν τους λόγους τους .

Να σας πω τι νιώθω. Νιώθω οργή που πρέπει να συμβούν θάνατοι, για να κινητοποιείται η Πολιτεία. Νιώθω μεγάλη ανασφάλεια και φόβο που χωρίς θανάτους τίποτα δε γίνεται. Νιώθω απόγνωση για το γεγονός ότι στην πόλη που ζούμε , και θα μιλήσω για εμάς εδώ, γιατί ο καθένας πρέπει να φροντίζει τη γειτονιά και τον μικρό του τόπο, αν θέλει να φτιάξει η ποιότητα ζωής όλης της χώρας του, πρέπει να σκοτωθεί κάποιος, ή μάλλον αρκετοί, για να γίνει κάτι.

Πολλά τα παραδείγματα σε όλη τη χώρα ( π.χ Πέταλο Μαλλιακού ) όπου μετά από πολύ αίμα στο δρόμο προχώρησαν έργα για χρόνια στο συρτάρι.

Νιώθω φόβο και μεγάλη αγωνία μήπως κάποια μέρα τα παιδιά μου περάσουν από κάποιο σημείου που όλοι ήξεραν πόσο επικίνδυνο ήταν και όλοι φώναζαν, αλλά κανείς δεν ακουγε μέχρι να χαθούν. Αυτή τη φορά τα δικά μου ή κάποιος δικός μου άνθρωπος . Ναι, θα σας προλάβω… θα χτυπήσω ξύλο, αλλά τι να σου κάνει και αυτό, όταν δε λειτουργεί τίποτα σωστά;

Ας φτιάξουν τώρα το φανάρι , ας φτιάξουν και τον κόμβο, γιατί σίγουρα θα γλιτώσουν κάποιοι που ίσως χάνονταν στον ίδιο δρόμο. Ας γίνουν όλα όπως πρέπει με τραγική, απάνθρωπη και εγκληματική καθυστέρηση. Ας γραφτεί όμως και κάπου πόσοι χρειάστηκε να «θυσιαστούν», για να γίνει. Ας γραφτούν κάπου τα ονόματα, για να τους θυμόσαστε και να τους ευγνωμονούμε που θυσιάστηκαν, γιατί η ανθρώπινη ζωή φαίνεται να μην έχει αξία… εκτός και αν χαθεί.
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!